1. Semasa saya menziarahi bapa saya, WANDAU, di Hospital Kuala Krai pada 9 Ogos 2009 bersama dua orang adik saya, Wan Rohimi Wandau dan Wan Norasiah Wandau, lebih kurang pukul 11.59 malam, saya melihat seorang lelaki yang sedang meracau-racau, merayau-rayau, mundar mandir di dalam Wad Rajawali, Tingkat 2 serta marah-marah kepada semua orang..
2. Saya mengamati riak wajah beliau yang berumur lebih kurang 70 tahun dengan teliti dan cuba menganalisa ….siapakah orang tua ini? Beliau mempunyai pandangan matanya yang sangat tajam dan menakutkan semua orang termasuk saya dan jururawat yang berada di wad tersebut.
3. Semasa merayau-rayau dan meracau-racau, beliau dipujuk oleh anak lelaki dan anak perempuannya, manakala seorang lagi anak lelakinya hanya memerhati dari jauh, saya dengar beliau ingin balik ke rumahnya kerana bimbang dengan ‘barang’ kepunyaannya yang berada dirumah sendirian.. saya lebih amati lagi…untuk mengetahui apa yang dimaksudkan dengan ‘barang’ tersebut… selepas beberapa lama baru saya dapat tahu rupanya yang dimaksudkannya ialah sebilah ‘keris pusaka’ yang ditinggalkan dirumahnya di Laloh.
4. Bagaikan dirasuk, beliau begitu bersungguh-sungguh untuk balik ke rumahnya, kerana kerisnya ditinggalkan bersendirian… beliau juga mengatakan bahawa beliau sanggup merangkak untuk balik…beliau hanya minta tolong anaknya menunjukkan jalan dan pintu keluar sahaja dari wad tersebut …
5. Semakin lama saya memerhati, semakin saya ingin tahu…perkembangan selanjutnya.
6. Kesukaran dan kesulitan yang dialami oleh kedua-dua anaknya, sangat saya ‘fahami…’
7. Semasa beliau meracau-racau , saya sempat bertanyakan jururawat di wad tersebut tentang kesihatan beliau, rupa-rupanya beliau suspected denggi, darah tinggi dan demam panas juga.
8. Inilah bangsaku….Bangsa Melayu yang banyak warisan…..Malangnya, yang diwariskan ialah ‘Saka’ yang menyusahkan. Saya dan kedua-dua adik saya keluar untuk balik ke rumah pada pukul 3 pagi.
No comments:
Post a Comment